Εφημερίδα Espresso 22 Ιουλίου 2017

 

Μη λέτε πολλά γι’ αυτά τα έργα.
Είναι φίνα και αυτοαμυνόμενα.

Γιάννης Τσαρούχης
(Για τη ζωγραφική του Κώστα Ι. Σπυριούνη)
Εικαστικά, 1984

 

Ο ΖΕΣΤΟΣ ΑΕΡΑΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

Φαντάζομαι ότι αν ο Κώστας Σπυριούνης είναι πιο τακτικός επισκέπτης απ’ότι άλλοι των παιδικών του αναμνήσεων, αυτό ίσως να οφείλεται σε μιαν ιδιοτυπία των αισθήσεων, σ’ένα αδιόρατο ελάττωμα στα κωνία και τα ραβδία του αμφιβληστροειδούς, που κάνει φέρ’ειπείν το φως του δειλινού πιο καταθλιπτικό, ρυθμίζοντας σχεδόν από μόνο του το ταξίδι του ήλιου στον ουρανό, κάνοντας τη μυρωδιά του πανιού μιας καλοκαιρινής τέντας πιο διαπεραστική. Έχω την εντύπωση ότι αν οι πολύτιμοι λίθοι ήσαν εγκατεσπαρμένοι στη γη με λιγότερη φειδώ,το χρυσάφι τόσο απλόχερα δοσμένο σαν το νερό ή τον ήλιο, η ευτυχία τόσο εύκολη και πρόχειρη σαν μια οποιαδήποτε λάμπα ηλεκτρικού, ο Σπυριούνης πάλι θα έκανε το χώμα, τις αυλακιές και τα σημάδια των τροχών στους δρόμους τόσο μοναδικά, δηλπολύτιμα σαν μια κοσμηματοθήκη, όπου στη θέση των σκεπασμένων απ’ τη λήθη πραγμάτων θα ξεχώριζε κανείς κατά προτίμηση χειμώνες μιας σπιτικής θαλπωρής, δέντρα που τα γυμνά κλαδιά τους είναι πιο σπαρακτικά από χειρονομίες ή από πρόσωπα, μέρες και νύχτες που εξαφανίζονται η μια μέσα στην άλλη σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Δεν πρέπει να θεωρηθεί ότι αυτοί οι πίνακες είναι μια ακόμα εκδοχή της ζωγραφικής πραγματικότητας, με όλα τα γνωστά παραφερνάλια της καλλιτεχνικότητας. Ότι αυτοί οι φανταστικοί ιδιοκτήτες των κτισμάτων, άφαντοι και υποθετικοί μέσα στον πίνακα, είναι σε τελευταία ανάλυση συνδημιουργοί σαν τους επισκέπτες μιας οποιασδήποτε έκθεσης. Ότι οι ζυγαριές, τα σακκιά με τους σπόρους της γης, οι πρόχειρα βαμμένοι τοίχοι, τα σκοινιά, οι κουλούρες απ’το λάστιχο του ποτίσματος, οι ανοιχτές καγκελόπορτες των απεριποίητων κήπων, οι πέτρες και τα χαλίκια του δρόμου, σας φαντάζουν τάχα σαν ένας σωρός από γλίσχρα ερείπια που τα σαβάνωσε απλώς το πέρασμα του χρόνου.

Ο Προύστ μας λέει: γνωρίζω πολύ καλά τα πράγματα κι ελάχιστα τα πρόσωπα, πράγματα που μοιάζουν με πρόσωπα, πρόσωπα σπάνια με ευαίσθητη φύση κι απογοητευμένα απ’τη ζωή.

Κι επειδή η τέχνη όπως και η ζωή είναι ένας λογαριασμός ατακτοποίητος στο ταμείο του μέλλοντος, δείτε αυτούς τους πίνακες όχι σαν μια μάχη που δίνει κάποιος απέναντι στη σιωπή, αλλά σαν την σιωπή την ίδια. Σαν να μπορούσαν δηλαδή όλα αυτά τα σύρματα, τα περιτρίμματα, οι τηλεγραφοκολόνες κι οι σκουριασμένες πινακίδες, να μην ήσαν πια φρόκαλα, σαρίδια του δρόμου και πράγματα της στιγμής, αλλά τα σταθερά φώτα της αξιοπρέπειας και της τιμής του ανθρώπου.

Χάρης Μεγαλυνός
Ποιητής

 

Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΗΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Ι. ΣΠΥΡΙΟΥΝΗ
… Τη ζωγραφική αυτή αξίζει να την αγκαλιάσει κανείς τρυφερά με το βλέμμα, και να την απολαύσει σταδιακά με όλες τις αισθήσεις, ρουφώντας την αργά και ηδονικά, σαν τις σταγόνες ενός παλιού, ακριβού κρασιού. Να αφουγκραστεί την ανεπαίσθητη μουσικότητά της και να χαρεί αβίαστα την απροσδιόριστη, σε πρώτη ανάγνωση, ποιότητα της γραφής, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα τη μαστοριά της τεχνικής και τη σοφία της σύνθεσης….

(Αθήνα, 2001)
Αγγέλα Ταμβάκη
Επιμελήτρια Τμήματος Δυτικοευρωπαϊκής Ζωγραφικής
ΕΘΝΙΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ ΚΑΙ ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΟΥΤΖΟΥ

 

 

 

ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ
Ο καλλιτέχνης προτείνει: απέναντι στη συσσώρευση μορφών και αντικειμένων, χώρους αφαίρεσης. Απέναντι σε μία απτή, συγκεκριμένη παράσταση, σκηνές με κλίμα μεταφυσικό. Aπέναντι στα φορτωμένα σχήματα, τις απλές αρχιτεκτονικές φόρμες και τη λιτότητα της γραμμής. Tέλος, στη θέση της πολυχρωμίας αντιπαραθέτει την περιορισμένη γκάμα των γαιωδών χρωμάτων.

Μέσα από εξαιρετικά χαρακτηριστικά που διαθέτει φανερώνεται η ωριμότητα του Κ.Ι.Σπυριούνη, που προχωράει στο μέλλον εξοπλισμένος με μία σίγουρη τεχνική, η οποία υποστηρίζεται από μία διαχρονική θεματολογία.

(Αθήνα, 2001)
Δρ. Ιωάννα Προβίδη
Υπεύθυνη της Πινακοθήκης, Ν. Χατζηκυριάκου – Γκίκα
ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΠΕΝΑΚΗ

 

…Τώρα που η σύγχρονη ελληνική τέχνη μοιραία θα διαβάζεται με ευρωπαϊκή άποψη η ζωγραφική του Κ. Ι. Σπυριούνη, συνδεόμενη με τα μεγάλα ρεύματα της εποχής μας, θα μας οδηγήσει, πιστεύω, σε ασφαλή συμπεράσματα αυτογνωσίας.
Άλλοι καταλληλότεροι θα ερμηνεύσουν τη ζωγραφική του Κώστα Σπυριούνη. Εγώ όμως, με το ένστικτο του συλλέκτη, θα πω ότι πρόκειται για μία μεγάλη ζωγραφική.

(Αθήνα, 2001)
Δημήτρης Τσίτουρας

 

 

Με αγάπη για τον Κώστα Σπυριούνη για την ωραία δουλειά που έκαμε.

(Αθήνα, 2006)
Ι. Μόραλης
Ζωγράφος

 

Τα έργα του Κώστα Σπυριούνη είναι εμπνευσμένα από μια Ελλάδα που μόνο στις αναμνήσεις υπάρχει.
Ο Κώστας, άξιος μαθητής του κουμπάρου μου Γιάννη Τσαρούχη-ο μοναδικός που είχε προβλέψει τον χαμό των νεοκλασικών-συνεχίζει να απεικονίζει την όμορφη Αθήνα και τον Πειραιά που θυμόμαστε οι παλαιότεροι με έναν δικό του τρόπο.
Τα θέματά του είναι και για μένα από τα αγαπημένα μου γι’αυτό χαίρομαι ιδιαίτερα που τον βλέπω να τα παρουσιάζει με διαφορετικό από το δικό μου λαϊκό χέρι και τα θαυμάζω.
Η τέχνη του Κώστα πάντα θα με ενθουσιάζει γιατί φανερώνει και την ευαίσθητη, αγνή ψυχή ενός καλλιτέχνη που βλέπουμε όλοι όσοι τον γνωρίζουμε όχι μόνο στα έργα του, αλλά και στον ίδιο.

(Αθήνα, 2006)
Ευγένιος Σπαθάρης
Καραγκιοζοπαίχτης και λαϊκός ζωγράφος

 

 

 

 

Ο ποιητής των χρωμάτων…
Όταν ο χρόνος σταμάτησε στην προκυμαία της μνήμης
ατενίζοντας βουβός την κρυστάλλινη στιγμή,
την αλήθεια σε κάτοπτρο χλωμό αιχμαλωτίζοντας,
ο ποιητής των χρωμάτων, υπόλευκος και δειλινός,
άπλωσε σε νεοκλασικούς καμβάδες τη θλίψη των καιρών.
Με μόνους θεατές, τον μαρμαρωμένο έρωτα
να ξετυλίγει τα απόκρυφα συναισθήματα
και τους ευεργέτες του ονείρου πετρωμένους σε έρημες πλατείες.

Ο ποιητής των στεναγμών.
Του καημού και της άφθαρτης φθοράς εξηγητής.
Μάντης προφητικός χρησμών που αύτανδρα ναυάγησαν στην πλήξη του μεσημεριού.
Στις συγχορδίες της ειμαρμένης ξανά παραδομένος.

Όταν ο χρόνος σταμάτησε στα προάστεια
της απεραντωσύνης του εφήμερου και του φευγαλέου,
θρυμματίζοντας τη σιωπή της ισορροπίας,
η μελαγχολία,καθισμένη στα ακροκέραμα του παρελθόντος,
ντύθηκε τα σύννεφα του ρεμβασμού
και απήγγειλε στίχους από τα κατά Σπυριούνη Πάθη…

(Αθήνα, 2005)
Νικόλαος Καλτσάς
Διευθυντής του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου

 

 

 

 

Κηφισιά, 9 Δεκεμβρίου 2008

Γνωρίζω τον Κώστα I. Σπυριούνη αρκετά χρόνια – και απο την Αμερική – και εκτιμώ πολύ τη ζωγραφική του. Παρακαλουθώ με ενδιαφέρον την πορεία του στην τέχνη και πιστεύω πάντα στο μέλλον του.

CHRYSSΑ
Γλύπτρια

 

 

 

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ
…Κοιτάζοντας ένα τοπίο του καταλαβαίνεις τι ώρα είναι και πόση ζέστη κάνει. Αυτό είναι χρώμα !
…Ο Κώστας Σπυριούνης δεν κατέχει απλώς ένα τέλειο ζωγραφικό μέσο. Μια τέλεια ζωγραφική εικόνα μπορεί να μη λέει τίποτα. Η ζωγραφική του μας λέει πολλά γιατί εκφράζει τον πλούσιο κόσμο ενός σημαντικού ανθρώπου.

(Αθήνα, 2005)
Γιώργος Σταθόπουλος
Ζωγράφος

 

 

 

ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΣΠΙΤΙΑ
… Αγαπώ τα παλιά σπίτια. Πεθαίνουν με αξιοπρέπεια όρθια. Ευτυχώς τα «διατηρούν» ταλαντούχοι καλλιτέχνες με τα σχέδια και τα ζωγραφικά τους έργα. Τα προσεγγίζουν μέσα από την ευαισθησία τους, υπογραμμίζοντας την αισθητική μοναξιά τους. Κρατώ ένα πρόγραμμα από μια έκθεση, που έγινε πριν από δυο χρόνια νομίζω.
Ο ζωγράφος αυτών των σπιτιών, που ανασαίνουν με αξιοπρέπεια τις παλιές ωραίες μνήμες, είναι ο Κώστας Σπυριούνης. Ζωγράφος μεγάλων δυνατοτήτων με αναγνώριση εντός και εκτός της Χώρας, χαρίζει την «αθανασία» σ’ αυτές τις σκήτες της σιωπής.
Περιηγήθηκα στον κόσμο και έζησα τη μαγεία της νεοκλασικής Αρχιτεκτονικής. Ο Κώστας Σπυριούνης μέσα από τα ζωγραφικά του έργα ζη τον μύθο τους και την ποίησή τους.
Αγαπώ λοιπόν τα παλιά σπίτια σαν ό,τι ωραίο και ευγενικό αγωνίζεται πέρα από τον χρόνο για μια κάποια επιβίωση. Για μια αντίσταση στην ασφυκτική ασχήμια της εποχής μας.

(Eφημερίδα ΕΣΤΙΑ 2/2/2006)
Νέστορας Μάτσας
Συγγραφέας – Σκηνοθέτης

Άρης Κωνσταντινίδης
Αρχιτέκτων

 

Νάνα Μούσχουρη
Τραγουδίστρια

 

Για τον Κώστα Σπυριούνη με όλη μου την αγάπη

Ζωρζ Μουστακί
Τραγουδιστής – Συνθέτης

 

Στον Κώστα Σπυριούνη με όλες μου τις ευχαριστίες και τον θαυμασμό. Ειλικρινά αγαπώ τη δουλειά σας.

(Αθήνα, 2006)
Jean Paul GAULTIER
Σχεδιαστής μόδας

 

Ένα βράδυ, παρόντος του ζωγράφου Γιώργου Σταθόπουλου, ο Μάνος Χατζιδάκις μου είπε:

“Είσαι ταλαντούχος και όμορφος. Το ταλαντούχος θα το πληρώσεις εσύ – το όμορφος, άσε να το πληρώσουν οι άλλοι!”

Μάνος Χατζιδάκις
Συνθέτης
20/7/1986

 

 

 

 

 

Τα ζωγραφικά έργα του Κώστα Σπυριούνη – για τη βαθιά γνώση της τεχνικής τους και τον πλούτο των λεπτομερειών – είναι για μένα γεμάτα από ένα μυστήριο, που δεν είναι δυνατόν να λησμονηθεί.

(Νέα Υόρκη, 2009)
Στήβεν Αντωνάκος
Εικαστικός

 

 

 

Η ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΣΤΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΣΠΥΡΙΟΥΝΗ
Στην ζωγραφική του Κώστα Σπυριούνη, σαν πρώτη ανάγνωση, διαπιστώνεις μία γαλήνια σιωπή που σε οδηγεί απ’ ευθείας στο παραπέρα και το αντίπερα χωρίς ερωτηματικά. Η ανθρώπινη παρουσία απουσιάζει πλήρως από τα έργα του και μόνον που και που διαπιστώνεις κάποιες αφηρημένες προτομές και κανένα αγαλματάκι του φτερωτού έρωτα, που δεν στήθηκαν τυχαία αλλά ίσως για να ξεγελάσουν τον θεατή αναγνώστη από το κυρίως θέμα που είναι καθαρότατα μεταφυσικό.

Η παρουσία περιστεριών θυμίζει περισσότερο πνεύματα παρά ζωντανά της φύσης. Αυτό το μεταφυσικό το επιτυγχάνει με ένα μοναδικό ζωγραφικό τρόπο χρησιμοποιώντας γαιώδη χρώματα και παχιές χορταστικές πινελιές σαν να εξορκίζει το μαύρο και το σκοτεινό. Ζωγραφίζει παλιά σπίτια, όχι απαραίτητα αρχοντικά, αλλά εκλεπτυσμένης αισθητικής όπου η προσωπική του παρέμβαση είναι εμφανής. Ζωγραφίζει σπίτια που σε παραπέμπουν σε αρχιτεκτονικές παλιές και αρχαίες. Αποφεύγει το άσχημο όσο μπορεί και δίνει ομορφιά ακόμη και στα πιο ακαλαίσθητα αντικείμενα. Τα καλώδια για παράδειγμα του ηλεκτρικού ρεύματος παρουσιάζονται σαν στολίδια και εορταστικές γιρλάντες στις προσόψεις των σπιτιών ή των έρημων δρόμων.

Γη και ουρανός συνδέονται άμεσα με καφετιές αποχρώσεις και τα κτίσματα πολλές φορές σου δίνουν την εντύπωση ότι αιωρούνται ή ότι ακόμα είναι κτισμένα πάνω σε νερά. Η συννεφιά, ο αγριεμένος καιρός και οι καταιγίδες κυριαρχούν δημιουργώντας δέος παρά φόβο.

Όσο προχωρείς στην ανάγνωση της ζωγραφικής του τόσο διαπιστώνεις ότι η εικόνα είναι μόνον η αφορμή. Πίσω από την ζωγραφιά υπάρχει μία φιλοσοφική σκέψη και κυρίως ποίηση. Μέσω αυτής της ποίησης σε οδηγεί να ταξιδεύεις σε μακρινά ταξίδια του μακρινού μέλλοντος της ανθρώπινης ύπαρξης, του τέλους της ύπαρξης και της αρχής μίας νέας άγνωστης εποχής. Είναι άραγε τόσο ήρεμο το τοπίο του αναπόφευκτου μόνιμου προορισμού μας όσο το περιγράφει ή έχει την ανάγκη να ξεγελά τον εαυτό του και να ηρεμεί ή να προβληματίζει τον θεατή;

Πώς μπορεί στα εξαιρετικής αισθητικής πορτραίτα του να παρουσιάζει τους νέους που ζωγραφίζει τόσο γαλήνιους, σχεδόν ολύμπιους και ταυτόχρονα υπερ- κόσμιους; Είναι ίσως γιατί στον Άδη όλοι νέοι είμαστε παίρνοντας τη θέση των παλαιών ή γιατί ακόμη σε ένα αυτού του είδους περιβάλλον θα επιθυμούσε κάποτε να εισέλθει;

Στα γραμματόσημα εξ άλλου που φιλοτέχνησε τον τελευταίο καιρό με πορτραίτα γνωστών και διασήμων ηθοποιών που έφυγαν, κατάφερε να τους δώσει τη φυσιογνωμία της αιωνιότητας με έναν τρόπο που σπάνια καλλιτέχνης μπορεί να εκφράσει, να περιγράψει και να αποδώσει.

Όπως και να έχουν τα πράγματα ο Κώστας Σπυριούνης δεν είναι μόνον ένας καλός ζωγράφος αλλά και ένας καλός ποιητής που μέσω των έργων του μας δίνει εικόνες όχι απλά γήινες, όμορφες, διαχρονικές, κάποιες φορές αινιγματικές αλλά και λυτρωτικές.

Βαγγέλης Χρόνης
Ποιητής

 

Ναταλία Μελά
Γλύπτρια

 

Βάσω Παπαντωνίου
Μουσικός

 

 

 

Βασίλης Βασιλικός
Συγγραφέας

 

 

 

 

 

 

Τέχνη
Κώστας Σπυριούνης
ΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑ ΤΗΣ ΜΥΣΤΙΚΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ
Η τέχνη πάντοτε κατέφευγε σε είδωλα και φαντάσματα. Το ζήτημα, όμως, είναι πότε τα στοιχεία αυτά υπηρετούν μορφολογικά αιτήματα και πότε ανάγονται στην πνευματική μεταρσίωση συμβόλων. Με άλλα λόγια, το διακύβευμα είναι πότε ο καλλιτέχνης αφίσταται από την επίφαση του αναπαριστώμενου εισχωρώντας στη μυστική του ενδοχώρα και προσεγγίζει τον κόσμο ως εσωτερική πραγματικότητα και όχι ως μέγεθος εξωτερικό.

Η ζωγραφική του Κώστα Ι. Σπυριούνη (Αθήνα, 1965), που την παρουσίασε στην έκθεσή του  στον Εικαστικό Κύκλο με τίτλο «Στην πόλη και τον κόσμο», αποτέλεσε σπουδή αναγωγής στοιχείων του αισθητού κόσμου σε αποπνευματοποιημένα σύμβολα μιας προσωπικής ειδωλολατρίας. Ο εικαστικός του κόσμος συνιστά τη σκηνογραφία ενός μυστικού δράματος, όπου οι άνθρωποι άφησαν το αποτύπωμά τους και περιήλθαν στην κατάσταση του φάσματος, όπου η παρουσία τους υποκαταστάθηκε από τη μυρουδιά του κορμιού τους. Ο άνθρωπος υπαινίσσεται δια της απουσίας του ή αλλιώς δια της μυστικής του παρουσίας.

Τα νεοκλασικά του σπίτια προβάλλουν φασματικά σ’ ένα άχρονο περιβάλλον, αποκομμένα από τον αστικό τους περίγυρο, σαν να αναδύονται από κατάσταση ονειρώδη. Ενώ κατ’ αρχήν εντάσσονται λογικά στο πλαίσιο της Αθηναϊκής σχολής, με τον Τσαρούχη προεξάρχοντα, και τον Μανουσάκη ή τον Μαλάμο ως επιγόνους, εντούτοις τα νεοκλασικά του Σπυριούνη αποκόπτονται από το δεδομένο εκείνο ιδεολογικό κλίμα: είναι αποσπασματικά και μεμονωμένα· δεν εντάσσονται στον ιστό κάποιας πόλης, αλλά είναι άδεια από ανθρώπινη ζωή. Έχουν απομείνει ντυμένα την πέτρινη γύμνια τους. Κι όμως παντού ελλοχεύει η ανθρώπινη παρουσία, ως απειλή ή ως ευλογία, ως κάτι ανέφικτο και μακρινό. Και το μαρτυρεί ο μαρμάρινος ερωτιδέας που σπάει το τόξο του μέσα στη θυελλώδη ερημιά ενός άδειου χώρου ή που προσπαθεί να λύσει τα δεσμά που εμποδίζουν το βλέμμα του. Τα σπίτια δεν κατοικούνται, δεν παρουσιάζουν κανένα ίχνος ανθρώπινης παρουσίας· είναι ναός της σιωπής. Αποτελούν όμως το ένδυμα της βιωτής ζωής του ανθρώπου, το κέλυφος της ζωής. Η ερημιά τους απηχεί μια διάθεση εσωτερική, μεταφυσική θα έλεγε κανείς, όπως εκείνη του Giorgio de Chirico.

Τα θαλασσινά του τοπία αναπολούν, μέσα στην απάνθρωπη  σιωπή τους και παγερή χειμερινή ηρεμία τους, τους κολυμβητές του θέρους· κρατούν ζηλότυπα, ως αναμνηστικά της μακρινής τους παρουσίας, τα υπολείμματα της δράσης τους. Και ο ερωτιδεύς αναπολεί!

Ο Σπυριούνης, όμως, είναι ζωγράφος της ανθρώπινης μορφής. Όταν αποπειράται να την αναπαραστήσει, λειτουργεί σαν μυστικός αγιογράφος σε εποχή εικονομαχίας. Με ψυχραιμία μαζί και νεύρο, με την άνεση του Βακιρτζή και την αισθαντικότητα του δασκάλου του, του Γιάννη Τσαρούχη, αποδίδει τα πορτραίτα με την ακρίβεια χειρουργικού εργαλείου και την άνεση βιρτουόζου μαέστρου. Πρόκειται για ζωγραφική σχεδιαστικά ευθύβολη που τιμά το αξίωμα του Ingres ότι «το σχέδιο είναι η τιμιότητα στην τέχνη». Και σχεδιάζει δοξαστικά, περιάγοντας το χρώμα σε θεραπαινίδα του σχεδίου.

Νίκος Αλ. Μηλιώνης
Περιοδικό «νέα ευθύνη»
Τεύχος 4
Μάρτιος – Απρίλιος 2011

 

Γιάννης Μετζικώφ
Σκηνογράφος-Ενδυματολόγος

 

 

 

Ο Σπυριούνης το είχε τάξει, κι ας ήξερε ότι θα κατηγορηθεί: να σηκώσει από τα βάθρα τους ‘‘σώματα ωραίων νεκρών που δεν εγέρασαν’’ και να τα κάνει, χωρίς να μετανοιώσει, αλλά με δάκρυα, εικονίσματα.

(Αθήνα, 1988)
Δρ. Γιάννος Λώλος
Αρχαιολόγος

ΤΑ ΑΚΕΦΑΛΑ ΑΓΑΛΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΣΠΥΡΙΟΥΝΗ
Ο Κώστας Σπυριούνης σχεδιάζει πάνω σε λευκό ακριβό χαρτί ιχνογραφίας, αγάλματα ακέφαλα ή ακρωτηριασμένα.
Ο Κώστας Σπυριούνης σχεδιάζει με το μολύβι του επιτύμβια αποσπάσματα από φανταστικές συναντήσεις προσώπων μοναχικών – γι’ αυτό προσφιλών – με τα αρχαία τους ενδύματα. Χιτώνες και πουκάμισα ριγμένα στο πάτωμα.
Ο αέρας φαίνεται να ραγίζει τις γραμμές του υφάσματος και η μέρα δεν μπορεί να κρύψει την εκλεκτική τους κλίση προς το καλόν και το παθιασμένον.
Τα πρόσωπα που συνοδεύουν την ακριβή πορεία του Σπυριούνη στον κόσμο των πραγμάτων αλλά και των ιδεών, δεν φαίνεται να ομιλούν στον θεατή της όψης των. Σιωπούν με μια αρχαία σιωπή ερωτική και σοφή.
Το φανταστικό συμπόσιο του Σπυριούνη μόλις αρχίζει.

(Αθήνα, 1998)
Γιώργος Χρονάς
Ποιητής

 

Ανδρέας Νομικός
Σκηνογράφος – Ενδυματολόγος, Ζωγράφος

 

 

 

ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗ
…Σηκώνοντας τα μάτια από τις τυχαίες έγχρωμες φωτογραφίες (από το αρχείο του Κ.Σ.) «τις πορνικές αυτές φωτογραφίες» που θα έλεγε ο Καβάφης, έβλεπα το μετασχηματισμό τους σε ποίηση και τέχνη μέσ’ απ’ την ζωγραφική.
Πώς το σώμα «ερμηνεύεται» χάνοντας οτιδήποτε περιττά υλικό χωρίς να παραβλέπεται ποτέ το ειδικό ερωτικό του βάρος ή πως άλλοτε το ανδρικό σώμα τυλίγεται στην ρευστότητα, την υγρασία και την ομίχλη ενός τοπίου λ.χ. μιας αποβάθρας ενός λιμανιού, τόσο που να μην φαίνεται απ΄ αυτό  κάποιες φορές τίποτ’ άλλο από μια κεκλιμένη γάμπα, μια φτέρνα κι ακόμα πιο μετά, σε μια πορεία μιας μεγαλύτερης απογύμνωσης, να απουσιάζει και το ίδιο το σώμα και να μένει η ίδια η αποβάθρα, στεριά και θάλασσα μπαίνοντας η μία στην άλλη, ωσάν η γη να ήτο υδάτινη, ο πληθυσμός αμφίβιος…..

Τάκης Σπετσιώτης
Σκηνοθέτης – συγγραφέας

ΒAR – BAR  Κώστας Π. Παναγιωτόπουλος
Συγγραφέας – Δημοσιογράφος

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΚΩΣΤΑΣ ΣΠΥΡΙΟΥΝΗΣ, ΑΙΣΘΗΤΙΚΟ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ ΕΥΓΕΝΕΙΑΣ
Η αβρότητα, η καλλιέργεια και η λεπτότητα του Κώστα Σπυριούνη διαχέονται στα έργα του. Κάποτε οι άνθρωποι αναζητούσαν τρόπους να κάνουν το φυσικό, όμορφο. Ο ζωγράφος Κώστας Σπυριούνης έχει ένα μοναδικό τρόπο να απεικονίζει την ομορφιά με φυσικότητα. Το βλέμμα βυθίζεται στα έργα του και απολαμβάνει τη δύναμη της φαντασίας, τη διαύγεια, την οπτική καθαρότητα, την απλότητα, την πλούσια υφή των χρωμάτων και τη ζωντάνια της εικαστικής γλώσσας. Από τους σημαντικότερους ζωγράφους της γενιάς του, ενηλικιώθηκε με δασκάλους τον Γιάννη Τσαρούχη, τη Ναταλία Μελά, τον Τάσο Μαργαριτώφ. Οι ατομικές εκθέσεις του με πορτρέτα, γυμνά, νεοκλασικά, τοπία της Εύβοιας και τα περίφημα στεφάνια από κισσό, ροδιά, ελιά, δάφνη, αμπέλι, παπαρούνες σηματοδότησαν το αισθητικό του αποτύπωμα.

Το 2009 τα Ελληνικά Ταχυδρομεία του ανέθεσαν τη φιλοτέχνηση της σειράς ”Ελληνες Ηθοποιοί”. Η δημιουργία γραμματοσήμων είναι μια τέχνη δύσκολη και ιδιαίτερα απαιτητική. Με σωστές δόσεις νοσταλγίας και φωτορεαλισμού, η σειρά αγαπήθηκε από τους φιλοτελιστές και γρήγορα έγινε συλλεκτική. Πίνακές του φιλοξενούνται σε μουσεία και πινακοθήκες και έχουν αποκτηθεί από συλλέκτες σ’ όλο τον κόσμο. Γεγονός που έκανε το State Department των ΗΠΑ να τον προσκαλέσει στο International Visitor Program (2007). Εκθέσεις του έχουν φιλοξενηθεί στην ελληνική πρεσβεία της Ουάσιγκτον και στο ελληνικό προξενείο της Νέας Υόρκης. Διόλου τυχαία ο ιδιοφυής Τσαρούχης είχε χαρακτηρίσει τα έργα του ”φίνα και αυτοαμυνόμενα”. Ο δε Δημήτρης Τσίτουρας με τη διαίσθηση του φιλότεχνου αποκάλεσε την τέχνη του ”μεγάλη ζωγραφική”.

Δευτέρα, 19 Απριλίου 2010
Ειρήνη Αϊβαλιώτου
Δημοσιογράφος

http://www.catisart.gr/index.php/2010-05-03-21-17-13/81-2010-04-19-17-48-53.h

… τα στεφάνια του, πράσινα ή πολύχρωμα, ταξιδεύουν στις εποχές του χρόνου και μας παρέχουν μια ευφορία οφθαλμών και ψυχής. Κοιτάζοντάς τα κανείς αναπολεί ανερμήνευτες μνήμες μιας χαμένης αθωότητας η οποία ωστόσο φωλιάζει στα βάθη της ψυχής μας.

Δημήτρης Τσίτουρας
Αθήνα 2007

…ο “Κλάδος Ελαίας” του Κ. Ι. Σπυριούνη και την ανάταση που εμπνέει
2/8/2007
Μιχάλης Κακογιάννης
Σκηνοθέτης

 

H άνοιξη δεν είναι εποχή λιτότητας
Εισβάλλουν δεκαοχτούρες κι άλλα πουλιά
Κάτι καλό θ’ακούσουμε, Ανοίγουμε τις μπαλκονόπορτες, Κοιτάμε πάνω απ’ τις λακκούβες Κι εσύ χαμογελάς…

Στον Κώστα Σπυριούνη
«Καντέντσα»

Λένα Πλάτωνος
Συνθέτις
12-6-88

Κωστής Μελαχροινός

Πρόεδρος ΔΣ & Διευθύνων Σύμβουλος ΕΛΤΑ

 

Μωϋσής Κωνσταντίνης

Σύμβουλος Θεμάτων Φιλοτελισμού